Met de wetenschap dat de dag erna de pijn vaak erger is zag het er niet echt lekker uit. Dus na contact met de dokter besloten we om vandaag in ieder geval foto's van de ribben te maken. Vannacht kon ik moeilijk slapen, maar na een dosis pijnstillers ging het een stuk beter. Vanochtend voelde ik me alles behalve lekker dus foto's moesten me vertellen hoe de vork in de steel zat.
Daaruit bleek dat er niks gebroken was. De pijn in mijn borstbeen was volgens de dokter waarschijnlijk te wijten aan de mogelijkheid dat de ribben een klap hebben gehad waardoor de ligamenten wat zijn verrekt op de plek waar de ribben vast zitten aan het borstbeen. Een pijnlijk gebeuren.
Dat het seizoen zo dreigt te eindigen is echt een domper. De vorm was super afgelopen dagen in de Franco Belge. De ploeg reed eveneens echt geweldig en dat met name voor mij en Flecha en daarmee hadden we meteen 2 kandidaten voor de eindoverwinning. Gisteren hebben we serieus oorlog gemaakt en even bleven we over met 7 raborenners op 20. Dat heb ik dit jaar nog niet eerder meegemaakt en dat geeft een prachtig gevoel. Met name omdat we zelf het initiatief tot deze acties. En zo moet het ook. In de finale reed ik weg met een groep van 7 renners en ik zat in laatste positie. In een links rechts combinatie gleed eerst mijn achterwiel weg, ik kon nog corrigiëren, maar de tweede bocht ging het alsnog mis. En daarmee viel voor mij even alles in duigen. Ik heb er uiteindelijk nog wel wat tranen om moeten laten. Ik kan me niet herinneren dat ik dat eerder heb gedaan vanwege ellende in het fietsen. Het waren denk ik alle opgespaarde tranen van mijn teleurstellingen dit seizoen. Parijs- Brussel die op deze manier in het water valt. Het WK dat uitmondde in een regelrechte teleurstelling en nu dit weer nadat ik eindelijk zicht had op een podium plaats. En dan heb ik het alleen nog over het najaar, want de Tour was ook niet super en het voorjaar ging ook al niet lekker na de valpartij in Parijs Nice met daaropvolgend de sluimerende knieblessure. Het is daarmee echt een seizoen om snel te vergeten. Dit jaar ben ik ongeveer net zo vaak gevallen als mijn hele quick step loopbaan. Dat Flecha de ronde uiteindelijk won was slechts een schrale troost voor me.
Een dag later kan ik het toch wel mooi vinden. Het was een overwinning van het collectief en Frans Maassen drukte me nog even op het hart dat ik daar toch wel een heel erg groot aandeel in had gehad. Maar dan moet ik de rest van de ploeg niet vergeten. Ik hoop dat we deze positieve spirit mee kunnen nemen naar het volgende jaar.
Toch zou ik graag mijn seizoen nog positief afronden en daarom hoop ik dat de pijn in mijn ribben over twee dagen wat gezakt is zodat ik alsnog Parijs Tours kan rijden. Met de vorm van Franco Belge moet ik daar toch nog iets moois kunnen laten zien.
Groetjes Bram
