17 Juli 2010 Vandaag hadden we een echte Tourdag. Iedereen ging de bij de start eens goed voor 'zitten'. Wel op het zadel dan. Hoe anders was het gisteren toen bij kilometer 0 drie renners zo'n beetje weg geduwd werden om de ontsnapping van de dag te hebben. Meteen werden de linies vooraan gesloten en niemand maakte ook nog enig aanstalten om achter die drie aan te gaan. Veel te warm en dat het een massasprint ging worden was blijkbaar allang beslist door het peloton op voorhand. De drie werden de hele dag op 3 min gehouden en wat zullen ze dat vervelend hebben gevonden vooraan. Nooit een sprankje hoop. Het was ook te merken, want als het peloton heel even wat vaart maakte kwamen we snel dichterbij. Maar ze moesten zo lang mogelijk vooruit blijven. Dat was immers in het voordeel van het peloton dus werd er telkens vaart geminderd. De wil van het peloton is wet. En zo werden ze uiteindelijk op tijd ingerekend om er een massasprint van te maken. Deze was na zo'n slopende warme dag alles behalve netjes. Een kopstoot van Renshaw, de voortrekker van Cavendisch, aan een renner van Garmin moest verhinderen dat de sprint van Cavendisch verstoord werd. 'Cav' won en daarmee was de sprint dus perfect verlopen. Toch besloot de jury dit eens een keer niet te tolereren en werd Renshaw naar huis gestuurd. Naar mijn mening volledig terecht, want het lijkt tegenwoordig soms wel of sprinten winnen gelijk staat aan degene die het gevaarlijkste is. Zoals gezegd was het vandaag dus wel echt oorlog. Blijkbaar ging iedereen er vanuit dat de ontsnapping vandaag wel kans van slagen had. Tegelijkertijd besloot ook iedereen mee te zitten. Zelf had ik dit idee ook. Dus vanaf de start was ik alert en aangekomen bij de eerste klim heb ik alles uit de kast gereden om mee te zitten. Maar dikwijls als je dit doet rij je achter de feiten aan. Zo ook vandaag. Met een klein groepje even weg, omkijken, dan beseffen dat het niet door gaat. Dan rijden er drie man volle bak door en zijn wel weg. Dan er toch weer achteraan springen met verschillende renners, jezelf opblazen en vervolgens alle andere groepen laten lopen, want het gaat toch niet door. Als je dan toch nog een ultieme poging wil doen en van voren komt is het net gebeurd. Een grote groep weg, de sprong er naartoe proberen te maken is slechts een wanhoopsdaad. Maar de wil van het peloton is wet en deze mannen mochten blijkbaar niet naar de finish rijden. Hoe sterk ze ook reden. Ze konden het peloton niet ontlopen. Ik ben benieuwd wat de wil morgen is.