Winterwielrennen

 Het vriest dat het kraakt en dat is tegenwoordig nogal een zeldzaamheid in Nederland en België. Inmiddels ligt er rond Rekem zo’n 15cm sneeuw, en dan heb ik altijd nog een uitwijk mogelijkheid naar Helmond, maar daar treffen we dezelfde omstandigheden. De weg op heeft momenteel weinig zin, bovendien kun je je afvragen wat het rendement is van een training bij zulke lage temperaturen. Door de lage temperaturen koelt je lichaam al zo sterk af dat je je hartslag nauwelijks de hoogte inkrijgt. Bovendien heeft het lichaam zoveel energie nodig om zich warm te houden dat je na drie uur volledig uitgeput bent zonder dat je daadwerkelijk echt wat gedaan hebt.

 Afgelopen jaren was het anders. Ik vroeg me soms wel eens af waarom iedereen zo nodig naar Spanje moest. Trainen op de weg ging hier prima. We maakten er nogal eens grappen over. Als we in Spanje trainden, in de trend van, hiervoor hoef je echt niet naar Spanje. En als we dan hier zaten, meer van, hiervoor hoef je echt niet naar Spanje.

Nu ben ik afgelopen maand in Spanje geweest, en dat was een heerlijke week. Ideaal om een basis te leggen voor de komende maanden. Tussen de 16 en 18 graden en warm genoeg om in het zonnetje buiten te zitten. Dat was een goede keuze. Nu denk ik soms, was ik er maar gebleven. Of misschien ook wel niet. Want juist dit weer is toch ook fantastisch. Nu ben ik geen schaatser en eigenlijk is dat wel jammer, maar als wielrenner ben je zowieso licht gehandicapt. Ga een andere sport doen en gegarandeert dat je binnen een week een blessure hebt. Ons lichaam is zo aangepast aan wielrennen dat je spieren weigeren elke andere beweging te doen. Gooi daar de conditie en ijver van een wielrenner tegenaan zodra ze een andere sport doen en hop daar heb je een blessure. Mits spierpijn je niet al twee of drie dagen op non actief heeft gezet. Drie dagen met een WII in mijn hand tennissen zorgt al voor een zeurende pijn in de schouder. Laat staan een week fanatiek schaatsen. Daar schijn je hele dikke scheenbenen van te krijgen. He Laurens?

 Nee, ik heb me geconcentreerd op de mountianbike de afgelopen weken. En dat is ook fantastisch. Zeker nu het weer alles in een winters pak heeft gestoken. Vannochtend vroeg was het weer zover. Een nieuwe route door het bos waar blijkbaar nog niemand sinds het sneeuwdek in was geweest. Alsof je iets nieuws ontdekt. De mist en de witte velden maakten het helemaal af. Bijna beangstigend vreemd en zo wit dat ik zelfs in de dichte mist blij was met mijn zonnebril. Jammer dat we maandag naar Spanje gaan