Dus op dit moment is het vooral rusten tussen de wedstrijden door. En dan is het tijd voor gezelligheid. We hebben inmiddels weer onze vaste koffiebar in Maastricht gevonden om daar onze rustige trainingen af te sluiten.

En onder de koffie komen natuurlijk de stoere wielerverhalen boven. Gisteren ging het over bijnamen. Karsten heeft mij er wel eens van beticht dat ik mijn eigen bijnaam had verzonnen. ´de Tank´. Het is niet waar, maar hij probeert me er nog altijd mee op de kast te krijgen zonder succes. De naam is ontstaan in het jaar dat ik Nederlands kampioen ATB werd.

Wie wel zijn eigen bijnaam verzonnen heeft is de Italiaan Ricco. Hij noemt zichzelf ‘de cobra’, want zo zegt hij; ‘Ik kijk mijn tegenstanders eerst recht in de ogen voor ik ze afmaak’. Als je zulke dingen over jezelf zegt, roep je nogal wat tegenspraak op. In het Baskenland, afgelopen week, reed Ten Dam op gegeven moment op een klim naast Ricco en deze keek hem recht aan. ‘Even werd ik bang’ zei Laurens, maar ik besloot. Niet met mij. Hij versnelde en ik bleef half naast hem. Geïrriteerd keek hij om en versnelde nog een keer. Hij zij dat ik achter hem moest blijven. Ik bleef half naast hem fietsen en toen werd hij kwaad en liet zich afzakken. Een kilometer later viel hij vanachter aan en ik ging direct weer naast hem rijden.  Vervolgens gaf hij het helemaal op en we hebben ze hem niet meer gezien die dag. Tot groot genoegen van de rest van het peloton. Sinds die dag heet Laurens ‘de Temmer’ en fietst hij met een denkbeeldig fluitje rond.

Zondag zullen ze elkaar in de Amstel weer tegenkomen, dus mocht je een raar geel mannetje zien fietsen, met een oranje mannetje daarnaast met een fluitje, dan weet je wie, wat en hoe. En dan hoop ik vervolgens met mijn Tank de Cauberg plat te rijden. Hij is niet hoog, maar het blijft een verschrikkelijke pukkel om op te finishen.